Kiedy jedność dzielimy na części

Ostatnio pisałam o perłach, które poszukuje w tym trudnym czasie, jakiego teraz doświadczamy w związku z koronawirusem. Dziś chcę podzielić się z Wami moją refleksją na temat tego, co mnie boli.

Mam wielkie szczęście, dookoła mnie jest bardzo dużo dobrych ludzi. Wiele osób podziwiam, uczę się od nich i kierujemy się w dużej mierze tymi samymi wartościami. Jednak w tym trudnym doświadczeniu dzieje się coś niedobrego. Oprócz wielu pięknych akcji wolontariuszy jest jeden chochlik, który dzieli jedność różnych grup społecznych na części. Męczą mnie społeczne rozmowy na temat: a czemu na Mszę tylko 5 osób a do komunikacji miejskiej więcej, trzeba Komunię na rękę, a jak do ust to źle robisz, a ten ksiądz powiedział tak a drugi inaczej, a w objawieniach było to i tam to, a maseczki powinno się nosić lub nie powinno, a jedni mają tak a inni tak i wiele, wiele innych.

Sytuacja jest trudna dla każdego z nas. Każdy też przez ten czas przechodzi inaczej, ponieważ wszystko zależy od tego, jakie funkcje pełnimy rodzinnie i społecznie. Każdy z nas powinien mieć dużo wyrozumiałości względem drugiego. Jest pewien czas, który trzeba przejść i dostosować się do zaistniałe sytuacji, ale róbmy to w jedności, w zrozumieniu i wzajemnej akceptacji. Po ludzku żal mi już czasu na te wszystkie dywagacje, gdzie tak wielu próbuje jeszcze bardziej przetłumaczyć decyzje, które podejmowane są odgórnie. W sprawach życia codziennego podporządkowuję się pod wytyczne premiera i ministra zdrowia: siedzimy w domu i wychodzimy tylko wtedy, kiedy musimy np. do pracy, zrezygnowaliśmy z komunikacji miejskiej, do sklepu raz w tygodniu i w rękawiczkach, od czasu do czasu jedziemy na działkę lub w głąb w las, gdzie nikogo nie spotkamy itp. W sprawach Kościoła przyjmuję zaistniałą sytuację, nie jest to dla mnie łatwe, ale też wiem, że nie jest to łatwe dla księży. Czytam zalecenia ogólne Episkopatu oraz mojego biskupa. Nie mam już sił do dyskusji na ten temat świeckich, podsyłanych wypowiedzi różnych księży itp. Mało tego, zamiast włączać się do dyskusji lub czytać kolejne podsyłane linki wolę ten czas przeznaczyć na modlitwę. Tak jak umiemy, staramy się duchowo rozwijać w tym czasie, korzystając z różnych darów Kościoła jak np. duchowa komunia. Odnośnie do Komunii w kościele to ja wybieram postawę na klęcząco i do ust, nikt nie ma prawa mnie za to krytykować, czy oceniać, ponieważ mam na to swoje argumenty i takie jest moje rozeznanie serca. Ja też nie mam zamiaru oceniać innych, w jaki sposób pragną przyjąć Ciało Jezusa. Uważam, że nie można tu nikogo zmuszać i każdy sam winien rozeznać, a jeśli boisz się, to po prostu wzbudź w swoim sercu intencję i przyjmij komunię duchową, ale nie krytykuj, nie oceniaj i nie podważaj rozeznania Twojego brata oraz siostry w wierze.

Potrafimy iść razem na przekór przeciwnością losu. Potrafimy wspierać się nawzajem. Potrafimy uczestniczyć w wielkich zrywach społecznych. Jednak, gdy zabraknie w nas jedności i skupimy się na samej treści, porzucając wartość i wzajemną miłość to los czeka nas bardzo smutny... Dlatego dziś życzę nam JEDNOŚCI!