Jak wyglądał ten dzień, w którym masz wrażenie, że początek staje się końcem...?
Jest
niedziela, od tygodnia przebywam w szpitalu. Od trzech dni mam
skurcze co 3 minuty czasami wydłuża się do 8 minut. Raz w ciągu
doby jest dłuższa przerwa. Wtedy mam nadzieję, że któreś z
leków zadziałało i jest już poprawa. Nowe życie mieszka we mnie
od 21 tygodni, nie znamy jeszcze płci, półmetek za nami! Teraz też
czułam, że jest dobrze. Poszłam na chwilę do łazienki, na
poranną toaletę, nic wielkiego, żeby tylko nie robić zbędnych
ruchów. Kiedy zbieram się do wyjścia, nagle moje ciało przeszywa
ogromny ból. Wygląda to jak w jakimś dramacie telewizyjnym.
Najpierw ból, który przeszywa ciało, później osuwam się na
podłogę i dostrzegam kałużę krwi. Powinnam kogoś zawołać, ale
ból jest na tyle silny, że nie daję rady podejść do włącznika,
którym mogłabym dać znak, że potrzebuję pomocy. W łazience
jestem sama. To poczucie samotności niedługo stanie się moim
towarzyszem na wiele miesięcy, ale wtedy tego nie wiedziałam.
Pojawia się wola walki. Zaczynam przez ten ból resztkami sił
krzyczeć. Dość szybko się udało! Do łazienki wchodzą dwie
położne i lekarz. Zaczyna się szybka wymiana zdań. Położne
pomagają mi usiąść na krzesełku, w przerwie między skurczami
podtrzymywana pod pachami dowlekam się na salę porodową, która
znajdowała się akurat najbliżej łazienki.
Jako
pierwsza bada mnie położna, po chwili słyszę: „Rozpoczął się
proces poronienia!”. Czuję, że zaraz zemdleję! Zabrzmiało to
tak oficjalnie i uroczyście, jakby za chwilę ordynator miał zabrać
głos i wygłosić jakąś wielką mowę. Ten efekt połączony ze
słowami, które jakby w zwolnionym tempie docierały do mnie,
przeszył całe moje ciało włącznie z duszą. Czuję się słabo,
a jednocześnie ból wygina moje ciało, nie mam sił, po tych
wszystkich dniach naprawdę czuję, jak słabnę. Są ludzie naokoło,
zbiera się ich coraz więcej, a ja coraz bardziej zaczynam odczuwać
brak drugiego człowieka. Od tej chwili dla mnie: kobiety, matki,
człowieka zaczyna się horror połączony z niedowierzaniem. Nie
wiem, w co bardziej jest mi trudniej uwierzyć, czy w to, że to
faktycznie zaczęło się – ten uroczyście ogłoszony proces, czy
w to, jak za chwilę zostanę potraktowana.
Chwilę
później po tym, jak ogłoszono znamienne słowa, na porodówce
zaczyna się ruch. Niektórzy biegają, w jedną i w drugą stronę.
Nagle przynoszą teczki, lekarz i położna zasiadają przy biurku i
się zaczyna… Pani imię i nazwisko… Miejsce zamieszkania… Imię
ojca dziecka… Będzie pani TO chowała…
Mój
Boże, co się dzieje? Płód, owe „TO”… Jakieś dokumenty…
Naprawdę taki język, taka znieczulica…? A gdzie w tym wszystkim
ja i moja godność jako człowieka? Gdzie godność mojego dziecka
skoro zostało nazwane „TO”? Czy to naprawdę jakaś cholerna
procedura, kiedy w bólu ciała i duszy, będąc naprawdę w tak
wielkim szoku, jesteś skazana na pytanie, za pytaniem… Odpowiadam
i walczę! Walczę sama z sobą, z moim bólem i z terminologią.
Moje marzenie to drugi człowiek – ktoś, kto zatrzyma się tu i
teraz, weźmie za rękę i po prostu będzie…
A
cały proces mknie niczym z procy. Wszystko odbywa się jak normalny
poród. Nagle jest! Moje 15 centymetrów szczęścia i miłości!
Zanurzam się w tym widoku… chciałabym tę chwilę zatrzymać…
powiedzieć stop… przytulić do serca… zrobić cokolwiek…
Jednak czas jest nieubłagany – on nie chce się zatrzymać, nie
daje mi nawet tego prezentu, aby zebrać się i pobyć razem, jak
matka i córka.
Wśród
tego całego zamieszania zarówno w sali, jak i w mojej głowie,
sercu pojawia się jedna kobieta, jakby nasz cichy Anioł zesłany
przez Boga i pyta się, czy chcę ochrzcić córkę i jakie nadaję
jej imię. Odpowiadam wdzięczna całym swym sercem tej kobiecie, że
proszę o chrzest i że moja córka będzie miała na imię Basia. Po
chrzcie świętym z wody moją Kruszynkę przejął lekarz, położył
na wadze, pokręcił głową, że brakuje wagi i wyszedł,
zabierając ze sobą całą swoją świtę. Przy Basi została już
tylko mój Anioł Położna, która czuwała przy jej owiniętym
ciałku i palcem głaskała po główce.
Z
tego obrazu wyrywa mnie lekarz. Mówi, że muszę być silna, bo
jeszcze trzeba będzie wyłyżeczkować jamę macicy, aby wyjąć
całe łożysko. Zostaje mi coś podane dożylnie, bardzo szybko
zaczyna mi się kręcić w głowie i powraca… Mój nieodzowny
towarzysz – ból, który tym razem jest inny i jeszcze bardziej
wydaje się nie do zniesienia. Pamiętam, że w głowie miałam już
tylko jedną myśl: „kiedy w końce skończy się to wszystko”.
Pytałam się sama siebie i miałam wrażenie, że z każdą sekundą
słabnę coraz bardziej…
Gdy
było już po wszystkim, przewieziono mnie do innej sali. Moje rzeczy
już tam czekały. Położna powiedziała, że nie mogę ani jeść,
ani pić, ani wstawać z łóżka i wyszła. W sali zostałam sama.
Ja i… Bólu już nie było… Teraz jego miejsce zastąpiło
poczucie pustki, samotności i zmęczenia. Nie miałam już nawet
siły, aby zapłakać. Tak bardzo chciałam, ale nie mogłam, po
prostu cisza, pustka i bicie serca – jednego serca, tylko mojego…
MALEŃKA
tak maleńka do nas przyszłaś
jak kropelka z rannej rosy
Basia – cudzoziemka
więc zabrały Cię Niebiosa
obca była Ci ta ziemia
obce okazało się me łono
narodziłaś się nie dla świata
lecz dla Nieba – Ty wiedziałaś
dokąd zmierzać trzeba
twoich ruchów już nie czuję
ale pustki w sercu także nie ma
bo Ty jesteś – tak ja czuję
tam gdzie dusza moja zmierza
nie rozumiem i nie pytam
choć tęsknotę nadal czuję
dziś przyjmuję Twoją wolę
lecz o jedno proszę czulę –
jesteś Ojcem więc zrozumiesz
gdy i moja zbliży się godzina
pozwól mej Córeczce wyjść
tu po mnie – niech zabierze mnie
tam gdzie życie nowe się rozpoczyna
przed oblicze Ojca – Syna
tak maleńka do nas przyszłaś
jak kropelka z rannej rosy
Basia – cudzoziemka
więc zabrały Cię Niebiosa
obca była Ci ta ziemia
obce okazało się me łono
narodziłaś się nie dla świata
lecz dla Nieba – Ty wiedziałaś
dokąd zmierzać trzeba
twoich ruchów już nie czuję
ale pustki w sercu także nie ma
bo Ty jesteś – tak ja czuję
tam gdzie dusza moja zmierza
nie rozumiem i nie pytam
choć tęsknotę nadal czuję
dziś przyjmuję Twoją wolę
lecz o jedno proszę czulę –
jesteś Ojcem więc zrozumiesz
gdy i moja zbliży się godzina
pozwól mej Córeczce wyjść
tu po mnie – niech zabierze mnie
tam gdzie życie nowe się rozpoczyna
przed oblicze Ojca – Syna
Dziś jestem w innym momencie życia, moja historia jest jedną z wielu historii ludzkiego cierpienia. Czego doświadczam każdego dnia w rozmowach z Rodzicami po stracie. Jeżeli potrzebujecie takiej rozmowy, wsparcia, pomocy to zapraszam Was do Fundacji Donum Vitae, znajdziecie nas również na fb: Fundacja Donum Vitae - nasze Dzieci Utracone.
Zapraszam też na wywiad w "Pytaniu na Śniadanie", gdzie opowiedziałam swoją historię:
Dlugo sie zastanawialem, czy w ogole przeczytac te notke, bo przeciez wiedzialem, ze bedzie bardzo intymna i nie przeznaczona akurat dla mnie.
OdpowiedzUsuńJednak wszedlem i przeczytalem.
To jest niesamowite, jak Pan znalazl dla Ciebie droge, bys teraz niosla pomoc innym, bys uczyla innych, ze wtym dziecku spotykaja drugiego czlowieka... Ze dopiero ten stosunek do tego dziecka mowi o ich czlowieczenstwie...
Male, bezbronne dziecko, ktore juz patrzac z gory czekalo na paluszek, ktory poglaszcze jego glowke...
To wspaniale, ze Basia miala takich rodzicow i ze w tym szpitalu byla przynajmniej jedna taka polozna...
Tak to prawda! To niesamowite, jak Pan Bóg odnalazł mnie w moim cierpieniu, uzdrowił i powołał, aby pomagać innym Rodzicom po stracie. Wierzę też, że nasza praca jest również posługą wobec Dzieci Utraconych.
UsuńAgnieszko> po raz drugi czytam tą notkę [wspomnienie], bo za pierwszym razem nie wiedziałam - co napisać.
OdpowiedzUsuńCzy nie myślałaś aby napisać i wydać książkę? tu na blogu niewiele ludzi przeczyta, a przecież ta historia mogłaby być takim światełkiem w tunelu.
A jeśli pozwolisz, to przeniosę tę Twoją notkę na swój blog;
to byłby taki mój ukłon wobec mojej Imienniczki;
zezwolisz?
pozdrawiam Basia
Tak, Basiu jak najbardziej możesz. A jeżeli chodzi o książkę to dobrze odczytujesz, jestem w trakcie pisania. :-)
UsuńAgnieszko!
OdpowiedzUsuńMoja Imienniczka :*
Tak, Basiu! :*
UsuńAgnieszko. Po raz kolejny podchodzę do komentarza pod tym jakże osobistym wpisem. I nadal trudno coś napisać, bo w takich chwilach słowa są zbędne. Chciałam tylko, żebyś wiedziała, że jestem tu z Tobą.
OdpowiedzUsuńDziękuję Ci za Twoją obecność. Pozdrawiam cieplutko.
UsuńRozumiem, co to za ból i ogromna strata💜
OdpowiedzUsuń